ਤਿੜਕਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ
ਨਾਹਰ ਔਜਲਾ
 

(ਉਨਟੇਰੀਓ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕ ਨਾਹਰ ਔਜਲਾ ਦੇ ਨਾਟਕਾਂ ਦੀ ਪਲੇਠੀ ਪੁਸਤਕ “ਡਾਲਰਾਂ ਦੀ ਦੌੜ” ਹੁਣੇ ਜਿਹੀ ਛਪੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਨੂੰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਕਹਿਣ ਲਈ ਇਸ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਨਾਟਕ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ - ਸੰਪਾਦਕ)


ਪਾਤਰ:

ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ: ਇਕ ਅਧਖੜ ਉਮਰ ਦਾ ਆਦਮੀ
ਬਲਵੰਤ ਕੌਰ : ਨਰਿੰਦਰ ਦੀ ਪਤਨੀ
ਨਵੀ : ਨਰਿੰਦਰ ਦੀ ਬੇਟੀ
ਗੈਰੀ : ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਬੇਟਾ
ਕਰਮੋ : ਨਰਿੰਦਰ ਦੀ ਮਾਤਾ
ਭਜਨ ਸਿੰਘ : ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ
ਹਰਮੇਲ ਸਿੰਘ : ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ

(ਪਰਦਾ ਉੱਠਦਾ ਹੈ, ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਹੈ। ਸੋਫਾ, ਲਵਸੀਟ ‘ਤੇ ਚੇਅਰ ਪਏ ਹਨ। ਕਰਮੋ ਤੇ ਬਲਵੰਤ ਲਿਵਿੰਗ ਰੂਮ ‘ਚ ਬੈਠੀਆˆ ਹਨ।)

ਕਰਮੋ : ਲੈ ਫੜ ਪਾਣੀ ਪੀ ਲੈ, ਰੋਣੇ ਧੋਣੇ ਨਾਲ ਹੁਣ ਬਹੂ ਨੇ ਵਾਪਸ ਥੋੜੋ ਆ ਜਾਣੈ।
ਬਲਵੰਤ: ਬੇਬੇ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਤਾˆ ਅਜੇ ਵੀ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਇਕ ਸੁਪਨਾ ਹੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ, ਸੱਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।
ਕਰਮੋ: ਬੁਰੇ ਵਕਤ ਕਿਹੜਾ ਪੁੱਛ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਬਲਵੰਤ: ਮੈˆ ਤਾˆ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾˆ ਦੋਹਾˆ ਦੀਆˆ ਕੁੰਡਲੀਆˆ ਵੀ ਮਿਲਵਾਈਆˆ ਸੀ, ਬਨਭੌਰੇ ਵਾਲਾ ਬਾਬਾ ਤਾˆ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਵਿਆਹ ‘ਚ ਕੋਈ ਅੜਚਣ ਨਹੀˆ, ਮਹੂਰਤ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਹੈ।
ਕਰਮੋ : ਹੁਣ ਪੁੱਛਣਾ ਸੀ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਬਈ ਆਹ ਸੁਨਾਮੀ ਕਿਥੋਂ ਆਗੀ।
ਬਲਵੰਤ : ਅੱਜ ਕੀਤੀ ਸੀ ਫੋਨ ‘ਤੇ ਗੱਲ, ਮੈˆ ਦੱਸਿਆ ਬਈ ਸਾਡੀ ਬਹੂ ਤਾˆ ਕੈਨੇਡਾ ਵੜਦਿਆˆ ਹੀ ਵਿਗੜ ਗਈ।
ਕਰਮੋ : ਫੇਰ ਦਿੱਤਾ ਕੋਈ ਜਵਾਬ?
ਬਲਵੰਤ : ਕਹਿੰਦਾ ਵਿਆਹ ਤੱਕ ਤਾˆ ਸਮਾˆ ਠੀਕ ਸੀ, ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਾਨ ਪੁੰਨ ਕਰਨ ‘ਚ ਕਿਤੇ ਕਮੀ ਰਹਿ ਗਈ, ਰਾਹੂ ਤੇ ਕੇਤੂ ਆਪਣੀ ਦਿਸ਼ਾ ਬਦਲ ਗਏ।
ਕਰਮੋ : ਬਲਵੰਤ, ਮੈˆ ਤਾˆ ਧੀਏ ਤੈਨੂੰ ਕਦੇ ਟੋਕਿਆ ਨਹੀਂ , ਪਰ ਇਹ ਪੁੱਛਿਆ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਠੱਗ ਹੀ ਨੇ।
ਬਲਵੰਤ : ਬੇਬੇ ਜੀ ਮੁਸੀਬਤਾˆ ਕਿਹੜਾ ਬੰਦੇ ਦਾ ਖਹਿੜਾ ਛੱਡਦੀਆˆ ਨੇ, ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਬੰਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਸਹਾਰਾ ਭਾਲਦੈ।
ਕਰਮੋ : ਇਹ ਲੋਕ ਸ਼ਿਕਾਰ ਵੀ ਤਾˆ ਭੋਲ਼ੇ ਭਾਲ਼ੇ ਦੁਖੀ ਬੰਦਿਆˆ ਦਾ ਈ ਕਰਦੈ ਨੇ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤਾˆ ਹੱਡੀˆ ਬੀਤੀ ਹੋਈ ਐ।
ਬਲਵੰਤ : ਨਾˆਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕਰਮੋ : ਉਦੋਂ ਮੈˆ ਅਜੇ ਕੁਆਰੀ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਈ ਪਈ ਨੂੰ ਦਬਾਅ ਜਿਹਾ ਪੈ ਜਾˆਦਾ ਸੀ, ਮੈˆ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਬੋਲਣ ਲੱਗ ਪੈˆਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾˆ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਬੰਤੋ ਦੀ ਕਸਰ ਹੋ ਜਾˆਦੀ ਐ।
ਬਲਵੰਤ : ਇਹ ਬੰਤੋ ਕੌਣ ਸੀ?
ਕਰਮੋ : ਸਾਡੀ ਗੁਆˆਢਣ ਸੀ, ਗਰੀਬ ਘਰ ਦੀ ਜਨਾਨੀ ਸੀ, ਜੱਟਾˆ ਦੇ ਖੇਤਾˆ ‘ਚੋਂ ਪੱਠੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣਾ ਤਾˆ ਉਸਦੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਸੀ। ਪਰ ਘਰ ਵਾਲਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਮਾੜੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਲੜਾਈ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਟ ਧਰਦਾ ਸੀ। ਦੁਖੀ ਹੋਈ ਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਖੂਹ ‘ਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਲੋਕਾˆ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਭਟਕਦੀ ਰੂਹ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ‘ਚ ਆਉਂਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਮਾˆ ਇਹ ਭੂਤ ਕਢਵਾਉਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਸਾਧ ਦੇ ਡੇਰੇ ਲੈ ਗਈ।
ਬਲਵੰਤ : ਫੇਰ ਨਿਕਲ ਗਏ ਭੂਤ?
ਕਰਮੋ : ਉਥੋਂ ਤਾˆ ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਹੋਰ ਭੂਤ ਚਿੰਬੜ ਗਿਆ, ਬਾਬੇ ਦਾ ਇਕ ਚੇਲਾ ਮਾˆ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਹੀ ਬਿਠਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸਾਧ ਕੋਲ ਲੈ ਗਿਆ। ਸਾਧ ਤਾˆ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆˆ ਹਰਕਤਾˆ ਨੇ ਉੱਤਰ ਆਇਆ, ਮੈˆ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਮੈˆ ਤਾˆ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਨੇ ਸਾਧ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਈ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਚੀਕਾˆ ਮਾਰਦੀ ਭੱਜ ਕੇ ਕੁਟੀਆ ‘ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਗੀ।
ਬਲਵੰਤ : ਫੇਰ?
ਕਰਮੋ : ਬਾਬੇ ਦੇ ਚੇਲੇ ਕਹਿਣ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜਿੰਨ ਚਿੰਬੜ ਗਿਆ, ਮਾˆ ਵੀ ਘਬਰਾ ਗਈ। ਮੁੜ ਕੇ ਮੈˆ ਤਾˆ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਪੁਛਿਆ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੀ ਲੱਗੀ।
ਕਰਮੋ : ਤੁਹਾਡੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਕੀ ਬਣਿਆ?
ਬਲਵੰਤ : ਇਕ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਦਵਾਈ ਖਾਧੀ ਤੇ ਮੈˆ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ, ਲੈ ਦਵਾਈ ਤੋਂ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ, ਮੈˆ ਤਾˆ ਅੱਜ ਗੋਲੀਆˆ ਲੈਣੀਆˆ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਈ (ਉੱਠਦੀ ਹੋਈ) ਲੈ ਬਲਵੰਤ ਵੀ ਆ ਗਿਆ (ਬਲਵੰਤ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਸੋਫੇ ‘ਤੇ ਬੈਠਦਾ ਹੈ)
ਬਲਵੰਤ : ਗੈਰੀ ਦਾ ਲੱਗਿਆ ਕੁਝ ਪਤਾ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਫੋਨ ਤਾˆ ਉਸਦਾ ਬੰਦ ਸੀ, ਮੈˆ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤਾˆ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਅੱਗਿਉˆ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ, ਏਅਰਪੋਰਟ ‘ਤੇ ਹੋਵੇਗਾ, ਅੱਜ ਉਸਦੀ ਵਾਈਫ ਨੇ ਆਉਣਾ ਸੀ, ਮੈˆ ਤਾˆ ਗੱਲ ਨੂੰ ਟਾਲ ਹੀ ਦਿੱਤਾ।
ਬਲਵੰਤ : ਆਪਣਾ ਗੈਰੀ ਤਾˆ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਬਹੁਤੀ ਹੱਤਕ ਮੰਨ ਗਿਆ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਆਪਾˆ ਕਿਹੜਾ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਵੀ ਕੋਈ ਏਨੀ ਮਾੜੀ ਕਰ ਸਕਦੈ।
ਬਲਵੰਤ : ਪਤਾ ਨੀ ਚੰਦਰੀ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਿਹੜੇ ਜਨਮਾˆ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲਿਐ। (ਨਵੀ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ)
ਨਵੀ : ਮੰਮੀ ... (ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖ ਕੇ) ਡੈਡੀ, ਭਾਬੀ ਜੀ ਕਿਥੇ ਨੇ? ਭਾਬੀ ਜੀ ਆਏ ਨੀ? ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਬੋਲਦੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀˆ?
ਨਰਿੰਦਰ : ਨਵੀ, ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਹਰ ਇਕ ਗੱਲ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸੀ ਜਾਵੇ।
ਨਵੀ : ਡੈਡ ਕਿਉਂ ਨਹੀˆ, ਆਈ ਐਮ ਏ ਫੈਮਿਲੀ ਮੈˆਬਰ, ਮੈˆ ਹੁਣ ਕੋਈ ਬੱਚੀ ਨਹੀਂ ਹਾˆ।
ਬਲਵੰਤ : ਨਵੀ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਜਾ, ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰ, ਨਹੀਂ ਜਾ ਕੇ ਟੀ. ਵੀ. ਦੇਖ ਲੈ।
ਨਵੀ : ਉਹ ਮਾਮ! ਵਾਟਜ਼ ਗੋਇੰਗ ਔਨ, ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਗੱਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦੇ, ਅੱਜ ਭਾਬੀ ਨੇ ਆਉਣਾ ਸੀ, ਆਈ ਕਿ ਨਹੀਂ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਆਗੀ, ਆਗੀ, ਆਗੀ। (ਗੁੱਸੇ ‘ਚ ਬੋਲਦਾ ਹੈ)
ਨਵੀ : ਵੇਅਰ ਇਜ਼ ਸ਼ੀ?
ਬਲਵੰਤ : ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਘਰੇ ਚਲੀ ਗਈ।
ਨਵੀ : ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ, ਉਨ੍ਹਾˆ ਦੇ ਘਰ ਬਾਅਦ ‘ਚ ਚਲੀ ਜਾˆਦੀ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਇਹ ਤੂੰ ਉਸਦੇ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਪੁੱਛ ਲਵੀˆ, ਚੱਲ ਉੱਠ ਹੁਣ, ਬਹੁਤਾ ਦਿਮਾਗ ਨਾ ਖਾ।
ਬਲਵੰਤ : ਤੁਸੀਂ ਬਹੂ ਵਾਲਾ ਗੁੱਸਾ ਹੁਣ ਕੁੜੀ ‘ਤੇ ਹੀ ਕਿਉਂ ਕੱਢੀ ਜਾਨੇ ਓ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਸਵਾਲ ਤੇ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਦੇਖਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਬੰਦੇ ਦਾ ਮੂਡ ਕਿਵੇˆ ਐ।
ਨਵੀ : ਆਈ ਨੋ ਡੈਡ, ਦੇਅਰ ਇਜ਼ ਸਮਥਿੰਗ ਰੌˆਗ, ਮੈˆ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਪਰਾਬਲਮ ਨੂੰ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾˆ, ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਇਟਸ ਅੱਪ-ਟੂ ਯੂ (ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾˆਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜਦੀ ਹੈ)
ਬਲਵੰਤ : ਉੱਠ ਕੇ ਦੇਖੋ ਤਾˆ ਕੀਹਦਾ ਫੋਨ ਐ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਹੁਣ ਤਾˆ ਫੋਨ ਚੁੱਕਣ ਨੂੰ ਵੀ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ (ਫੋਨ ਸੁਣਨ ਲਈ ਉੱਠਦੀ ਹੈ, ਉਧਰੋਂ ਭਜਨ ਸਿੰਘ ਆ ਜਾˆਦਾ ਹੈ)
ਭਜਨ : ਬਈ ਅੱਜ ਤਾˆ ਨਵੀˆ ਬਹੂ ਦੇ ਚਾਅ ‘ਚ ਡੋਰ ਵੀ ਬੰਦ ਨੀ ਕੀਤਾ, ਮੈˆ ਵੀ ਸੋਚਿਆ, ਚੱਲ ਘਰਦੇ ਹੀ ਨੇ, ਬੈੱਲ ਮਾਰਨ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਐ। (ਨਰਿੰਦਰ ਆ ਕੇ ਭਜਨ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾˆਦੀ ਹੈ)
ਭਜਨ : ਸੁੱਖ ਐ ਭਾਬੀ ਜੀ ਬੜੇ ਚੁੱਪ ਚੁੱਪ ਲਗਦੇ ਓ? ਲਗਦੈ ਬਹੂ ਨੇ ਆਉਂਦੀ ਨੇ ਅੱਖਾˆ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੀਆˆ, ਅਜੇ ਤਾˆ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਦੇਖਿਉ ਕੀ ਬਣਦੈ, ਬਹੂ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਡਾਕਟਰਨੀ ਲੱਭੀ ਐ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਤਾˆਹੀਉਂ ਤਾˆ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਟੀਕੇ ਲਾਗੀ।
ਭਜਨ : ਬਈ ਕੀ ਬੁਝਾਰਤਾˆ ਜਿਹੀਆˆ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ, ਸਭ ਠੀਕ ਤਾˆ ਹੈ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਭਜਨ ਸਿਆˆ, ਗੱਲ ਦੱਸਦਿਆˆ ਨੂੰ ਵੀ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਕੀ ਲੁਕੋ, ਸਤਿੰਦਰ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਹੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਆਈ।
ਭਜਨ : ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਨੀ ਆਈ, ਫੇਰ ਕਿੱਥੇ ਚਲੀ ਗਈ?
ਨਰਿੰਦਰ : ਅਮਰੀਕ ਸੱਗੂ ਹੋਰੀਂ ਨੇ ਨਾ, ਜਿਹੜੇ ਮਾਲਟਨ ‘ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਸਤਿੰਦਰ ਦੇ ਮਾਮੇ ਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ।
ਭਜਨ : ਹਾˆ, ਹਾˆ ਮੈˆ ਜਾਣਦਾ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਉਹ ਆਏ ਸੀ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਸਤਿੰਦਰ ਉਨ੍ਹਾˆ ਦੀ ਕਾਰ ‘ਚ ਬੈਠ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾˆ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲੀ ਗਈ।
ਬਲਵੰਤ : ਮੈˆ ਤੇ ਗੈਰੀ ਤਾˆ ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਵੀ ਭੱਜੇ, ਸਾਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਸਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਭੁਲੇਖਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਹ ਤਾˆ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਝਾਕੀ ਤੱਕ ਨਹੀˆ।
ਭਜਨ : ਬਈ ਆਹ ਤਾˆ ਜੱਗੋˆ ਤੇਰ੍ਹਵੀਂ ਕਰਗੀ, ਨਹੀਂ ਤਾˆ ਭੱਜਣ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆˆ ਪਹਿਲਾˆ ਘਰ ਜ਼ਰੂਰ ਆਉਂਦੇ ਨੇ, ਫੇਰ ਭਾਵੇˆ ਬਣੀ ਬਣਾਈ ਸਕੀਮ ਮੁਤਾਬਕ ਹਫਤੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਸਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾ ਜਾਣ। (ਫੋਨ ਦੀ ਬੈੱਲ ਫਿਰ ਵੱਜਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬਲਵੰਤ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾˆਦੀ ਹੈ।)
ਨਰਿੰਦਰ : ਪਰ ਇਹ ਤਾˆ ਪਤੰਦਰ ਦੀ ਬਹੁਤੀ ਤੇਜ਼ ਨਿਕਲੀ।
ਭਜਨ : ਡਾਕਟਰ ਮਰੀਜ਼ਾˆ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਜਲਦੀ ਕਰਦੇ ਨੇ, ਬਸ ਆਦਤ ਮੁਤਾਬਕ ਉਹਨੇ ਇਹ ਕੰਮ ਵੀ ਜਲਦੀ ‘ਚ ਹੀ ਕਰ ਲਿਐ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਮੈਨੂੰ ਤਾˆ ਇਹ ਨੀ ਸਮਝ ਲੱਗਦੀ ਬਈ ਇਹ ਲੋਕ ਮਨ ‘ਚ ਮੈਲ ਰੱਖ ਕੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਅੱਗੇ ਲਾਵਾˆ ਹੀ ਕਿਉਂ ਲੈˆਦੇ ਨੇ?
ਭਜਨ : ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਤਾˆ ਲੋਕਾˆ ਨੇ ਰੱਬ ਦਾ ਵੀ ਭੇਤ ਜਿਹਾ ਹੀ ਪਾ ਲਿਆ, ਬਈ ਕੰਮ ਕੱਢੋ ਤੇ ਬਾਅਦ ‘ਚ ਭੁੱਲ ਬਖਸ਼ਾਲੋ, ਨਾਲੇ ਸਿੱਧੀ ਉਂਗਲੀ ਘਿਉ ਨਿਕਲਦਾ ਵੀ ਕਿਥੇ ਐ?
ਬਲਵੰਤ : (ਆ ਕੇ ਬੈਠਦੀ ਹੋਈ) ਏਧਰ ਆਹ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਫੋਨ ਕਰਨੋ ਨੀ ਹੱਟਦੇ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਜਿਹੜਾ ਪੁੱਛਦੈ, ਉਹਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇ ਫਲਾਈਟ ਲੇਟ ਹੋ ਗਈ, ਨਾਲੇ ਅੰਬਰਸਰ ਵਾਲੀ ਫਲਾਈਟ ਅੱਗੇ ਕਿਹੜਾ ਕਦੇ ਟਾਈਮ ਨਾਲ ਆਈ ਐ।
ਭਜਨ : ਮੈˆ ਤਾˆ ਕਹਿਨਾ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪੁੱਛਣ ਪਛਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਹੀ ਮੁਕਾ ਦਿਉ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਉਹ ਕਿਵੇˆ?
ਅਮਰ : ਕਹਿ ਦਿਉ, ਜਹਾਜ ਹਾਈਜੈਕ ਕਰ ਲਿਆ ਅੱਤਵਾਦੀਆˆ ਨੇ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਲੋਕ ਤਾˆ ਬੁਰੇ ਦੇ ਘਰ ਤੱਕ ਜਾˆਦੇ ਨੇ, ਕੀਹਨੇ ਸੱਚ ਮੰਨਣਾ
ਭਜਨ : ਅਮਰੀਕਾˆ ਵਾਲੇ ਹਰ ਮਾੜੀ ਘਟਨਾ ਅਲ-ਕਾਇਦਾ ਦੇ ਸਿਰ ਮੜ ਦਿੰਦੇ ਨੇ, ਲੋਕ ਸੱਚ ਮੰਨਣ, ਨਾ ਮੰਨਣ ਇਹ ਉਹਨਾˆ ਦੀ ਸਿਰਦਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਐ
ਨਵੀ : ਮੰਮੀ ਸਰੀ ਵਾਲੀ ਮਾਸੀ ਦਾ ਫੋਨ ਐ, ਪੁੱਛਦੀ ਐ ਪਾਰਟੀ ਕਦੋਂ ਰੱਖੀ ਐ?
ਬਲਵੰਤ : ਉਹਨੂੰ ਕਹਿਦੇ ਮੰਮੀ ਘਰ ਨੀ
ਭਜਨ : ਮੇਰਾ ਤਾˆ ਖਿਆਲ ਐ ਹੁਣ ਨਵੀ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨੀ, ਉਹਦੀ ਮਾਸੀ ਨੇ ਸੁਣ ਹੀ ਲਿਆ ਹੋਣਾ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਆਪਾˆ ਤਾˆ ਅਗਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਪਾਰਟੀ ਵੀ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਐ, ਭਜਨ ਤੂੰ ਹੀ ਹਾਲ ਬੁੱਕ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕੈˆਸਲ ਕਰਵਾ ਦੇਵੀਂ।
ਭਜਨ : ਲਗਦੈ ਹਾਲ ਵਾਲੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਆਪਾˆ ਤੋਂ ਵੀ ਮਾੜੀ ਐ। ਮੈˆ ਤਾˆ ਕਹਿਨਾ ਦੋ ਦਿਨ ਦੇਖ ਲੈਨੇ ਐˆ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਉਹਦੀ ਕੀ ਉਡੀਕ ਕਰੀਏ ਜਿਹੜੀ ਸਾਡੇ ਏਅਰਪੋਰਟ ‘ਤੇ ਖੜਿਆˆ ਦੇ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਚਪੇੜ ਮਾਰ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ।
ਭਜਨ : ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੰਨੀਆˆ ਕੁ ਦੀਆˆ ਚਪੇੜਾˆ ਮਾਰ ਗਈਆˆ।
ਬਲਵੰਤ : ਕਿਸੇ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਚੰਗਾ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕਰ।
ਭਜਨ : ਆਇਆ ਤਾˆ ਮੈˆ ਵੀ ਚੰਗਾ ਹੀ ਸੋਚ ਕੇ ਸੀ ਬਈ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਦਿਨ ਐ, ਦੋ ਚਾਰ ਪੈੱਗ ਲਾਵਾˆਗੇ, ਪਰ ਹੁਣ ਤਾˆ ਗਮ ‘ਚ ਹੀ ਪੀਣੀ ਪੈਣੀ ਐ (ਉੱਠ ਕੇ ਕਿਚਨ ਵੱਲ ਜਾˆਦਾ ਹੈ) ਬੋਤਲ ਵੀ ਕਿਚਨ ‘ਚ ਹੀ ਰੱਖੀ ਪਈ ਐ।
ਬਲਵੰਤ : (ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਨਰਿੰਦਰ ਵਲ ਨੂੰ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ) ਸਾਡੇ ਤੇ ਕੀ ਬਿਪਤਾ ਬਣੀ ਹੋਈ ਐ, ਇਹਨੂੰ ਪੈਗ ਲਾਉਣ ਦੀ ਪਈ ਹੋਈ ਐ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਭਲੀਏ ਕੀਹਦੇ ਕੋਲ ਟਾਇਮ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਦਾ ਦੁੱਖ ਵੰਡਾਉਣ ਲਈ, ਅੱਜ ਕੱਲ ਹਰ ਬੰਦਾ ਬਿਜ਼ਨਿਸ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਨਾਲ ਹੀ ਸੋਚਦੇ।
ਭਜਨ : ਬਈ ਆਪਾˆ ਤਾˆ ਆਪਣੇ ਦੋ ਲੰਡੂ ਜਿਹੇ ਪੈੱਗ ਲਾ ਲਏ, ਹੁਣ ਮੈˆ ਚਲਦਾ (ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਰੁੱਕ ਕੇ) ਪਾਰਟੀ ਤਾˆ ਫਿਰ ਹੁਣ ਕੈˆਸਲ ਹੀ ਹੈ ਨਾ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਲਗਦੈ ਹੁਣ ਬਹੂ ਭੱਜਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ‘ਚ ਪਾਰਟੀ ਰੱਖੀਏ
ਭਜਨ : ਆਪਣੀ ਕਮਿਉਨਟੀ ‘ਚ ਚਲਦੈ, ਕਈ ਤਾˆ ਬਹੂ ਨੂੰ ਕੁੱਟ-ਕੁੱਟ ਕੇ ਭਜਾਉˆਦੇ ਨੇ, ਬਈ ਪਹਿਲੀ ਭੱਜੇ, ਫੇਰ ਚੰਗਾ ਦਾਜ ਲੈ ਕੇ ਦੂਜੀ ਲਿਆਈਏ।
ਬਲਵੰਤ : ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕਦੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਨੀ, ਤੈਨੂੰ ਤਾˆਹੀਓˆ ਗੱਲਾˆ ਆਉਂਦੀਆˆ ਨੇ। ਸਿਆਣੇ ਠੀਕ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਜਿਸ ਤਨ ਲਾਗੇ ਸੋ ਤਨ ਜਾਣੇ‘
ਭਜਨ : ਬਈ ਮੈˆ ਹੁਣ ਚੱਲਿਆਂ।(ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਤੁਰਦਾ ਹੋਇਆ ਜਾˆਦਾ ਹੈ)
ਬਲਵੰਤ : ਹੋਰ ਪਤਾ ਨੀ ਅਜੇ ਕੀਹਦੀਆˆ-ਕੀਹਦੀਆˆ ਸੁਣਨੀਆˆ ਪੈਣੀਆˆ ਨੇ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਦੇਖ ਕਿਵੇˆ ਦੂਜਿਆˆ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦਾ। ਇਹ ਬੜਾ ਬੇਸ਼ਰਮਾˆ ਦਾ ਟੱਬਰ ਐ, ਇਹਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਆਪਣੀ ਹੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ, ਪੁਛਿਆ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਹੀ ਸਿਰ ਧਰਨ ਨੂੰ ਫਿਰਦਾ ਸੀ। ਅਖੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ‘ਚ ਇਹ ਬਾਬੇ ਦੀ ਹੀ ਘਰਵਾਲੀ ਸੀ। ਉਹਨਾˆ ਦਿਨਾˆ ‘ਚ ਭਜਨ ਦਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖਣ ਵਾਲਾ ਸੀ।
ਬਲਵੰਤ : ਲੋਕਾˆ ਨੇ ਬਥੇਰੀ ਤੋਏ-ਤੋਏ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਬਾਬੇ ਦੀ ਤੇ ਇਹਨਾˆ ਦੇ ਟੱਬਰ ਦੀ।
(ਬੈੱਲ ਵੱਜਦੀ ਹੈ, ਨਰਿੰਦਰ ਉੱਠ ਕੇ ਦੇਖਣ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਹਰਮੇਲ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ)
ਹਰਮੇਲ : (ਸੋਫ਼ੇ ‘ਤੇ ਬੈਠਦਾ) ਇਹ ਤਾˆ ਮਾੜਾ ਹੀ ਹੋਇਆ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਚਲੋ, ਜਹਾਜ਼ ਤਾˆ ਲੇਟ ਹੋ ਹੀ ਜਾਦੈ। (ਨਰਿੰਦਰ ਗੱਲ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ)
ਹਰਮੇਲ : ਜਹਾਜ਼ ਲੇਟ? ਮੈˆ ਕੁਝ ਸਮਝਿਆ ਨੀ।
ਬਲਵੰਤ : ਏਦਾˆ ਹੀ ਕੁਝ ਹੋ ਗਿਆ, ਸਮਝ ਤਾˆ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ।
ਹਰਮੇਲ : ਪਰ ਆਹ ਭਜਨ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣੇ ਦੱਸਦਾ ਸੀ, ਬਹੂ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਹੀ ਚਲੀ ਗਈ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਬੜਾ ਚਬਲ ਬੰਦਾ ਭਜਨ ਵੀ, ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਹਿ ਗਿਐ, ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋਰ।
ਹਰਮੇਲ : ਅਮਰੀਕ ਸੱਗੂ ਹੋਰਾˆ ਨਾਲ ਤਾˆ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹਨਾˆ ਨੇ ਇਹ ਚੰਗਾ ਨੀ ਕੀਤਾ।
ਬਲਵੰਤ : ਉਹਨਾˆ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੀ, ਉਹਨਾˆ ਨੂੰ ਤਾˆ ਲੱਭੀ ਲਭਾਈ ਸੋਨੇ ਦੀ ਖਾਣ ਮਿਲਗੀ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਪਰ ਸਤਿੰਦਰ ਹੁਣ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪਛਤਾਉ, ਇਹਨਾˆ ਠੱਗਾˆ ਦੇ ਚੁੰਗਲ ‘ਚੋਂ ਹੁਣ ਸੌਖੀ ਨੀ ਨਿਕਲ ਸਕਦੀ, ਉਹਦੀ ਹਾਲਤ ਤਾˆ ਹੁਣ, ਧੋਬੀ ਦਾ ਕੁੱਤਾ ਨਾ ਘਰ ਦਾ ਨਾ ਘਾਟ ਦਾ, ਵਾਲੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਦੇਖ ਲਿਉ। ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਐ।
ਹਰਮੇਲ : ਬਾਈ, ਬੰਦਾ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਵੇ, ਆਪਣੀ ਕਮਿਉਨਟੀ ‘ਚ ਚਲਦੈ, ਪਰ ਜੇ ਜਨਾਨੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦੇ ਏਦਾˆ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਥੁੱਕ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾਵੇ ਫੇਰ ਤਾˆ ਬੰਦੇ ਦਾ ਮਰਨ ਹੀ ਹੋ ਜਾˆਦੇ।
ਬਲਵੰਤ : ਵੇ ਹਰਮੇਲ ਤੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ, ਇਹ ਗੱਲ ਸੋਭਦੀ ਨੀ, ਤੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਲਗਦੈ ਉਹਨੂੰ ਵਿਚਾਰੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨੀ ਹੋਇਆ ਹੋਊ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਬਲਵੰਤ, ਇਹਦੇ ਵਿਚ ਹਰਮੇਲ ਦਾ ਇੰਨਾ ਕਸੂਰ ਨਹੀ, ਮੈˆ ਹੀ ਇਹਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਮਨਾਇਆ ਸੀ, ਬਈ ਹੁਣ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈ, ਬਾਅਦ ‘ਚ ਨਾ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ ਤਾˆ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਛੱਡ ਦੇਵੀˆ।
ਬਲਵੰਤ : ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਤਾˆ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ, ਆਪਾˆ ਉਸ ਵਿਚਾਰੀ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰਨੀ ਐ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਉਹਦੇ ਘਰ ਵਾਲਾ ਸ਼ਰਾਬੀ-ਕਬਾਬੀ ਸੀ, ਕੁੱਟਦਾ-ਮਾਰਦਾ ਸੀ, ਹਮਦਰਦੀ ਕਰਕੇ ਹੀ ਮੈˆ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ।
ਬਲਵੰਤ : ਆਹ ਹਮਦਰਦੀ ਐ, ਬਈ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਕਨੇਡਾ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਬਾਅਦ ‘ਚ ਉਹਨੂੰ ਵਿਚਾਰੀ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤਲਾਕ, ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਗਿਰ ਸਕਦੈ।
ਹਰਮੇਲ : ਕਮਾਲ ਐ... ਤੁਸੀਂ ਤਾˆ ਆਪਣੀ ਬਹੂ ਵਾਲਾ ਸਾਰਾ ਗੁੱਸਾ ਮੇਰੇ ‘ਤੇ ਹੀ ਕੱਢ ਰਹੇ ਹੋ (ਉੱਠ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਹੋਇਆ) ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਕਰਨ ਦਾ ਵੀ ਵਕਤ ਨੀ ਰਿਹਾ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਬਲਵੰਤ, ਹੁਣ ਪੁਰਾਣੇ ਜਖ਼ਮਾˆ ਨੂੰ ਉਧੇੜਨ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨੀ, ਸੱਚ ਤਾˆ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਹਰਮੇਲ ਨੂੰ ਐੱਮ ਏ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕੋਈ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲੀ। ਜ਼ਮੀਨ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਰ ਕਿਸਮ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਏਧਰ ਕੱਢਣ ਲਈ ਹੀ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਬਲਵੰਤ : ਪਰ ਜਦੋਂ ਹਰਮੇਲ ਨੇ ਡਿੰਪੀ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦਿੱਤਾ, ਉਦੋਂ ਉਹ ਇਸਦੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਮਾˆ ਬਣਨ ਵਾਲੀ ਸੀ, ਤਲਾਕ ਬਾਰੇ ਸੁਣ ਕੇ ਤਾˆ ਡਿਪਰੈਸ਼ਨ ਵਿਚ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਪੁਲੀਸ ਬੁਲਾ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਮੈˆਟਲ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾˆ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਡਿੰਪੀ ਨਾਲ ਇਹ ਧੋਖਾ ਕਰਨੈ, ਤਾˆ ਮੈˆ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਤੁਹਾਡੀ ਇਸ ਚਾਲ ਵਿਚ ਨਾ ਫਸਣ ਦਿੰਦੀ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਭੁੱਲ ਵੀ ਜਾ ਹੁਣ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ। (ਗੈਰੀ ਅੰਦਰ ਆਉˆਦਾ ਹੈ)
ਨਰਿੰਦਰ : ਗੈਰੀ ਕਿਥੇ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਤੂੰ? ਅਸੀˆ ਤੈਨੂੰ ਥਾˆ-ਥਾˆ ਲਭਦੇ ਰਹੇ।
ਗੈਰੀ : ਡੈਡੀ ਮੈˆ ਸੱਗੂ ਹੋਰਾˆ ਦੇ ਘਰ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਤਿੰਦਰ ਤੋਂ ਇਹ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਕਿ ਉਹਨੇ ਇਹ ਸਭ ਕਿਉਂ ਕੀਤੈ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਜਿਸ ਜਨਾਨੀ ਨੇ ਏਡਾ ਵੱਡਾ ਕਦਮ ਚੁੱਕ ਲਿਆ, ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿੱਛੇ ਫਿਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀˆ।
ਗੈਰੀ : ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ
ਨਰਿੰਦਰ : ਸਾਡੇ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਿਹੈ?
ਗੈਰੀ : ਮੈˆ ਇੱਥੇ, ਜਿਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਤਕਲੀਫ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੁੜੀ ਜੱਟ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਸੈਣੀਆˆ ਦੀ ਕੁੜੀ ਹੈ। ਵੈਸੇ ਉਹ ਪੰਜਾਬੀ ਨੇ, ਸਿੱਖ ਧਰਮ ‘ਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦੇ ਨੇ। ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ, ਮੈਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ‘ਚ ਜਾ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਪਿਆ।
ਬਲਵੰਤ : ਅਸੀˆ ਤਾˆ ਤੇਰੇ ਲਈ ਜੱਟਾˆ ਦੀ ਕੁੜੀ, ਉਹ ਵੀ ਡਾਕਟਰਨੀ ਲੱਭੀ ਸੀ, ਵਿਆਹ ਵੀ ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਜੇ ਹੁਣ ਕੁੜੀ ਹੀ ਧੋਖਾ ਦੇਗੀ, ਇਹਦੇ ‘ਚ ਸਾਡਾ ਕੀ ਕਸੂਰ?
ਗੈਰੀ : ਮੈਨੂੰ ਤਾˆ ਅੱਜ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ, ਸਤਿੰਦਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ‘ਚ ਇੰਟਰਸਟਡ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਹ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾˆ ਨੂੰ ਵੀ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਫੇਰ ਉਸ ਦੇ ਮਾˆ ਪਿਉ ਨੇ, ਸਾਨੂੰ ਧੋਖੇ ‘ਚ ਕਿਉਂ ਰੱਖਿਐ?
ਗੈਰੀ : ਉਹਨਾˆ ਨੂੰ ਆਪ ਕੈਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਲਾਲਚ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਤਾˆ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਮਾˆ ਪਿਉ ਆਪਣੇ ਮਤਲਬ ਕੱਢਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਹੀ ਔਲਾਦ ਦੇ ਸੌਦੇ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਨੇ।
ਬਲਵੰਤ : ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਅੱਪ-ਸੈੱਟ ਨਾ ਹੋ, ਮੈˆ ਹੀ ਸਤਿੰਦਰ ਦੀ ਮਿੰਨਤ ਕਰਕੇ ਦੇਖ ਲੈਨੀ ਆਂ।
ਗੈਰੀ : ਮਾˆ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀˆ, ਸਤਿੰਦਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ, ਤੇ ਮੈˆ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰੱਖਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੋ ਅਸੀˆ ਦੋਹਾˆ ਨੇ ਤਲਾਕ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ (ਉੱਠ ਕੇ ਤੁਰ ਜਾˆਦਾ ਹੈ)
ਨਰਿੰਦਰ : ਕੀ ਕਿਹੈ ਤਲਾਕ
ਬਲਵੰਤ : ਆਹ ਦੇਖ ਲਵੋ, ਜਿਹੜਾ ਟੋਆ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਲਈ ਪੁੱਟਿਆ ਸੀ, ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਉਸ ਟੋਏ ਵਿਚ ਡਿੱਗ ਪਏ ਆˆ, ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਠੀਕ ਹੀ ਕਿਹੈ, ‘ਮੰਦੇ ਕੰਮੀ ਨਾਨਕਾ‘ ਜਦ ਕਦ ਮੰਦਾ ਹੋਏ‘
ਨਰਿੰਦਰ : ਬਲਵੰਤ ਤੂੰ ਠੀਕ ਹੀ ਕਹਿਨੀ ਐ, ਆਪਦੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਏਧਰ ਕੱਢਣ ਸਮੇˆ, ਤਲਾਕ ਨੂੰ ਮੈˆ ਸਿਰਫ ਇਕ ਲਫਜ਼ ਹੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਤਲਾਕ ਦੀ ਚੀਸ ਇੰਨੀ ਦਰਦਨਾਕ ਹੁੰਦੀ ਏ ਉਸਦਾ ਪਤਾ ਤਾˆ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਹੀ ਲੱਗਿਐ, ਤਲਾਕ ਦਾ ਅਸਲ ਮਤਲਬ ਤਾˆ ਮੈˆ ਅੱਜ ਹੀ ਜਾਣ ਸਕਿਆ। ਅਸੀˆ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾˆ ਨੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਮੰਗਵਾਉਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ‘ਚ ਇੰਨੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਹੋ ਗਏ ਹਾˆ ਕਿ ਅਸੀˆ ਸਾਡੀਆˆ ਸਮਾਜਿਕ ਜ਼ੁੰਮੇਵਾਰੀਆˆ ਨੂੰ ਹੀ ਭੁੱਲ ਬੈਠੇ ਹਾˆ, ਵਿਆਹ ਵਰਗੇ ਪਵਿੱਤਰ ਰਿਸ਼ਤਿਆˆ ਲਈ ਵੀ ਕਿਸੇ ‘ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਕਰਨਾ ਬੜਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਗਿਆ।
ਬਲਵੰਤ : ਗੈਰੀ ਪੁੱਤ, ਤੂੰ ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰੀਂ। ਤੇਰੇ ਪਿਉ ਨੇ ਬਥੇਰਾ ਧੱਕਾ ਕਰ ਲਿਆ।
ਨਰਿੰਦਰ : ਬੱਸ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਹੋ ਗਿਆ, ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਵੱਲੋਂ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਸਬਕ ਹੈ। ਬੱਚਿਆˆ, ਛੋਟੇ ਭਰਾਵਾˆ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆˆ ਲਗਾਮਾˆ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ‘ਚ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਮੈˆ ਵਕਤ ਦੇ ਘੋੜੇ ਤੋਂ ਮੂਧੇ ਮੂੰਹ ਡਿੱਗਿਆ ਹਾˆ। ਸੌਰੀ ਬੇਟੇ ਸੌਰੀ।
(ਨਰਿੰਦਰ ਦੀਆˆ ਅੱਖਾˆ ਭਰ ਆਉਂਦੀਆˆ ਹਨ, ਪਿੱਠ ਭੂਮੀ ਤੋਂ ਗੀਤ ਦੀਆˆ ਸਤਰਾˆ ਗੂੰਜਦੀਆˆ ਹਨ)

ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਾˆ ਹੋ ਗਏ ਖੋਖਲੇ,
ਡਾਲਰ ਟਿਕਾਊ ਹੋ ਗਿਆ,
ਮੰਡੀ ਦੀ ਵਸਤੂ ਹੈ ਵਿਆਹ,
ਬੰਦਾ ਵਿਕਾਊ ਹੋ ਗਿਆ।

(ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪਰਦਾ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ)

© 2007-08 WatanPunjabi.ca, Canada

Website Designed by Gurdeep Singh +91 98157 21346